Van 0 naar 100 in 3 seconden.

Getuigenverhoor Danny de Munk en aangeefster, 16 maart 2023 rechtbank Amsterdam

Het is altijd fijn als je als verslaggever de follow up van een onderwerp kan draaien, zoals het getuigenverhoor van Danny de Munk en zijn aangeefster van vandaag. Inmiddels is de strafrechtelijke vervolging van Danny de Munk -over iets wat 15 jaar geleden gebeurd zou zijn tijdens de musical Ciske de Rat -van de baan wegens gebrek aan bewijs. Ook heeft de toenmalige producent van de musical, Stage Entertainment, het onderzoek gesloten zonder gevolgen. Dus dit getuigenverhoor is het enige wat nog rest in de weg naar mijn eerherstel, zoals Danny het zelf zegt.

Danny had graag gezien dat het een getuigenverhoor openbaar zou zijn, dat de pers erbij mocht en dat de wereld dan kon zien dat hij onschuldig is. Om begrijpelijke redenen heeft de rechter dat verzoek afgewezen en is de zaak achter gesloten deuren.

Maar dat weerhoudt de pers er niet van om massaal aanwezig te zijn om Danny op te wachten. Rond 9u komen hij en zijn advocaat Annemiek van Spanje bij de rechtbank aan. Het gaat altijd volgens een vast stramien; even wachten tot de fotografen een paar plaatjes hebben gemaakt, en dan gaan wij als cameraploegen erop af. Uit mijn ooghoek zie ik het AD rap naderen en ik versnel mijn pas zodat ik de eerste ben voor een korte reactie van Danny. Tot mijn grote verbazing begroet Danny mij bij mijn voornaam, later zal duidelijk worden waarom.

Gelukkig mogen we in de centrale hal wachten, ik ga koffie halen bij Coffee Corner Mokum op de eerste verdieping en daar zitten ook Danny en zijn advocaat. Danny wenkt mij, en zegt tegen zijn advocaat; ''Kijk, dit is Janine die dat blog (https://www.janineschuinder.com/post/de-geest-is-uit-de-fles) heeft geschreven over de vorige keer''. Blijkt dat mijn epistel in het dossier van Danny is beland. Even later zegt Danny tegen Royce de Vries, zijn tweede advocaat, hetzelfde. ‘’Ow ja, die link die je had doorgestuurd’’, zeg Royce. Ik ontplof bijna van nieuwsgierigheid, want WTF doet mijn blog in zijn dossier. Maar goed, aangezien het achter gesloten deuren is, kan hij daar natuurlijk geen uitspraken over doen.

De aangeefster hebben we niet binnen zien komen, ik weet ook niet hoe ze eruit ziet. Ik loop even naar balie H om daar de afspraak die we hebben met de advocaat, om een quote te geven na afloop van het getuigenverhoor, te bevestigen. En daar zit ook de aangeefster, heel ongemakkelijk. Alsof ik zou gaan filmen, een foto maken of haar zou gaan lastigvallen. Aan de andere kant snap ik ook wel dat ze niets met de pers te maken wil hebben, het is immers niet haar eigen keuze om hier zijn.

En dan begint het grote wachten. Van de redactie (en de rechtbank) begreep ik dat het tot 12.30 zou duren. Dus na veel cappucino's, broodjes e n proteinebars, ga ik om 13u eens even boven kijken of er al wat beweging inzit. Ik tref -geheel toevallig- de advocaat van de aangeefster. ‘’Ik vind het niet prettig dat je hier komt’’, zegt hij. Alsof ik wist dat ie daar zou lopen met zijn client. Ook Royce vraagt zich af of het vandaag wel afkomt. Mijn nieuwsgierigheid wordt alleen maar groter naar wat er allemaal daarbinnen besproken wordt. Hoe lang kan je bezig zijn met deze zaak?

’s Middags komt de ploeg van BLVD naar binnen met inmiddels een andere verslaggever, de ploeg van het AD houdt het voor gezien. Fotografen die in de tussentijd een andere klus hebben gedaan, hebben ook geen zin om buiten te wachten. En met de komst van Maarten, de rechtbankman, is het feest compleet in de centrale hal.

Uiteindelijk wordt het half 5 voordat ze naar buiten komen. Ik laat via de bode rechtbankvoorlichting bellen, we mogen de interviews binnen doen, mits zij erbij zijn. Eerst het interview met de advocaat van aangeefster. Ergens wist ik; ‘als ik hem ga interviewen, dan loop ik Danny en zijn advocaat mis’’. En dat heb ik natuurlijk dan gejinxt. Middenin het interview hoor ik rennende voetstappen, ik kijk ik om en zie daar Danny uit de lift komen. Ik excuseer me naar de advocaat en zet het op een rennen. Dat is ook DE reden dat ik altijd gympies aanheb als ik naar de rechtbank ga, op hakken rennen is stukken moeilijker. Maar liefst twee draaideuren door, wat gaan die dan langzaam. Als eerste ben ik buiten om Danny op te vangen. Hij komt door de deur als een overwinnaar, toch mag hij niets zeggen. Ik hoop ooit dat die geest nog uit de fles komt in een vervolgzaak. We haasten ons weer naar binnen, waar de advocaat van de aangeefster nog braaf staat te wachten. ‘’Heel kort dan, ik moet weg’’, zegt hij. Later blijkt dat hij ook nog BLVD te woord staat. Zoveel haast had hij dus ook weer niet.

Rond 5 uur lopen we naar buiten. De volgende keer hoop ik weer in de rechtszaal te kunnen zitten, dat ik mee kan twitteren in plaats van dat ik blind zit te wachten in de centrale hal, en dat ik als een soort van Max Verstappen van 0 naar 100 moet in 3 seconden. Levert wel leuke beelden op overigens.