Hoger beroep woninginbraak Connie Witteman, 18 januari 2020
‘Als je met een zware koffer loopt, zal hij je meteen helpen tillen. Hij is grappig en spontaan’. De advocaat van één van de daders (ze zijn inmiddels veroordeeld door rechtbank, dus dan is het dader) van de woninginbraak doet haar uiterste best om de goede kanten van haar cliënt te belichten, maar de realiteit werkt haar behoorlijk tegen. ‘Hij heeft het hart op de tong en kan niet altijd de consequenties van zijn daden overzien. Maar ik ken hem, ik sta hem al zo’n 10/11 jaar bij.’ En dat terwijl hij nog maar 25 is…
Voor het hof staat één van de daders van de woninginbraak bij Connie Witteman (voorheen Connie Breukhoven). In de zomer van 2018 gaan ze er met een kluis met inhoud ter waarde van 3 miljoen euro vandoor. Lullig voor hen is alles vastgelegd op bewakingscamera’s en dus lopen ze tegen de lamp.
Ze zijn inmiddels veroordeeld tot een flinke celstraf èn tot het betalen van een schadevergoeding van 3 ton. En dat laatste is de reden dat de daders hoger beroep hebben aangetekend. Ze zijn het er daar niet mee eens. (En die snap ik wel, lees mijn eerdere blog over schadevergoeding)
Tijdens de rechtszaak worden de persoonlijke omstandigheden van de dader besproken. Heeft hij een huis? (nee, hij mag niet meer bij zijn moeder slapen, alleen douchen en zijn was doen) Heeft hij een inkomen? (ja, hij heeft een wajong-uitkering). Heeft hij een stabiele relatie (nee, hij slaapt bij verschillende meisjes, maar sinds drie maanden wel een vast vriendinnetje… rechter vraagt of dat dezelfde die in verwachting was van hem? Nee, dat was een andere) En is hij onder behandeling vanwege zijn agressieve gedrag? (Nee, de reclassering heeft hem verschillende trajecten en projecten aangeboden, maar dat weigert hij of het is mislukt)
En daar zit hem de crux, want hij ziet zichzelf als een rustige sociale jongen die zich goed in een ander kan inleven en dus heeft hij geen hulp nodig. Maar dat ziet de rechter toch anders:
Tijdens zitting zegt ie over de impact die de inbraak op Connie: “ze overdrijft, ze moet gewoon verder gaan met haar leven, ze doet net alsof ze een pistool tegen haar hoofd heeft gekregen.” Maar ook; ‘’Wat haar is overkomen, mag niemand overkomen’’. Dus heeft u spijt, vraagt de rechter. En daarop zegt hij; ‘daar wil ik niets over zeggen’. (Ik heb nog niet vaak meegemaakt dat de iemand die zèlf hoger beroep aantekent tijdens de zitting geen spijt betuigd).
Tijdens zijn aanhouding zijn er spullen van hem afgenomen, waaronder een ketting die hij had gekregen van zijn oma en moest hij in in België met vier man op een cel. Bij aankomst in Nederland gaat hij helemaal los op de agenten ‘’Kankerlijers, ik ben een soldaat, ik ben een strijder, ik ga jullie pakken, ik ga je moeder neuken, ik ga je vermoorden, ik ga ook officier (van justitie red.) Kersten vermoorden.’’ OvJ Kersten had hij al vanuit zijn Belgische cel gebeld en bedreigd.
Tijdens zijn tijd in de gevangenis (zijn straf voor inbraak Connie heeft ie al uitgezeten, hij zit op dit moment voor andere inbraak) heeft hij meerdere keren met medegevangenen gevochten. ‘’ik laat mij niet slaan.’’
Hij wil niet onderzocht worden op zijn agressieve gedrag. “Want dan krijgt reclassering macht over mij en dat wil ik niet. Ik ben een Nederlands staatsburger, dus het komt wel goed met mij. Ik wil gewoon goed behandeld worden, een huis krijgen is ook een goede behandeling”. Maar als u behandeld wordt, kan het misschien zo zijn dat u dan niet nog een keer voor de rechter hoeft te verschijnen, zegt de voorzitter van het hof. …Stilte….Is er wel eens bij u ingebroken, vraagt de rechter? Ehm, nee.. U wilt zelf ook de ketting die u gekregen heeft van uw oma ook graag terug, snapt u dan dat mevrouw Witteman ook haar spullen terug wil? …stilte…. Zullen wij na de zitting eens verder praten om te kijken wat voor behandeling goed zou zijn? Ja, ja zegt de dader. De rechter blijft zoeken naar manieren om deze jongeman weer een plek te geven in de maatschappij: het is pompen of verzuipen.