Opa en Oom van Sieneke voor de rechter wegens hennepteelt. Rechtbank Arnhem, 7 februari 2022
Ze komen met z’n tweeën de rechtszaal binnen, vader en zoon. Opa en oom van de Nederlandstalige zangeres en voormalig songfestivaldeelnemer Sieneke. Ze worden verdacht van het telen en voorhanden hebben van hennepplanten en diefstal van electriciteit en gas. Een zaak die al bijna 4 jaar speelt, maar nu eindelijk voor de rechter komt.
Vader en zoon hebben een autobedrijf in Nijmegen. Hun zaak zit op een bedrijventerrein, vader woont daar ook. Op dat terrein zit ook een loods, die is van hun. En daar is de hennepkwekerij gevonden. Maar beide heren ontkennen in alle toonaarden er iets mee te maken te hebben. En blijven dat ook vandaag doen, zelfs na kritische ondervraging van de rechter.
U heeft nooit mensen gezien bij de loods? Nou ja, we hebben wel mensen gezien, maar die komen dan kijken voor een auto. Kon de loods ook worden afgesloten met een sleutel. Dat weten ze niet. ‘Maar’, zo vraagt de rechter, ‘u bent de eigenaar.’ Ach ja, maar het is alweer zo lang geleden. Ben u ooit wel in de loods geweest? Nee. Heeft u nooit wat geroken? (Hennepkwekerijen rieken nogal, red). Nee nooit. Ook nooit wat gehoord, de afzuiging kan wel lawaai maken. Nee, ook dat niet. Als we ergens last van hebben, mevrouw de rechter, dan is het wel van dat en dat bedrijf. Die maakt pas echt herrie. Geen mensen gezien met zakken potgrond? Nee. Geen mensen met stekjes naar binnen zien gaan. Nee. En de meterkast en de gasmeter dan? (Die zijn aangepakt zodat het net leek alsof er minder stroom en gas is verbruikt red). Nee, nooit wat gemerkt. ‘Maar’, zo vraagt de rechter, ‘u woont toch in die woning?’ Ja, maar de meterkast zit achter een deur en daar kom ik nooit. ‘Wie heeft er allemaal toegang tot uw woning dan?’, vraagt de rechter aan de vader. Ja, ziet u, ik zit veel in Spanje voor mijn gezondheid en iedereen weet dan dat de sleutel van mijn woning in de la ligt van het bedrijf. Wie kan daar allemaal bij komen dan? Ja, dat weet ik niet.
De wanhoop stijgt zichtbaar bij de Officier van Justitie. Ze kan niet anders dan de rechter vragen om vrijspraak. Ze heeft inmiddels door dat beide heren helemaal van niets weten, nooit iets gezien, geroken, gemerkt of gehoord hebben. En dat een officier van Justitie om vrijspraak vraagt is best uitzonderlijk in een strafproces, beaamt ook de persrechter. Want als het OM al geen brood ziet in de zaak, hoe kan de rechter beide heren dan veroordelen. Met andere woorden, waarom zitten we eigenlijk in de rechtszaal? De rechter spreekt beide heren vrij. Denk dat deze Officier van Justitie een hartig woordje met haar collega-officier gaat kletsen die het wel voor de rechter wilde brengen ondanks nihil bewijs.’ In Nederland,’ zo betoogt de persrechter later, ‘word je veroordeeld op basis van wettig en overtuigend bewijs. En niet op basis van een onderbuikgevoel.’ Al knaagt dat soms wel.